تا کی توان به این احوال زندگی کنیم
ساکت بمانیم و امروز و فردا کنیم
مگر نشنیده ا ی پند زمانه چیست ؟
نومید و بی حرکت زندگی نامش نیست
بنا به این دو معرفت چون روشن شدی
از گوشه زاویه درامدی و بیرون شدی
قطره را رها کرده ا ی و دریا شدی
به رسم روزگار از غفلت جدا شدی
اندرز پدر صادقانه بگوش گرفته ا ی
به دعای عاشقانه مادر بسته دل شدی
مسافری از دنیا ی مهر و محبت شدی
نیافتادی در دام و مبارز با ریا شدی
باز کردی درب صفا به روی فرشتگان
بند نافت گره زدی بمیل با مدد کاران
سرانجام راستی و خدمت کرده ا ی
خطا نکردی و رفتار نیک کرده ا ی
بدین جهت زندگانی بر تو خجسته با د
بر این حکایت ایران همیشه پاینده با د
سعید حمزوی
۷ ابان ۲۵۸۰شاهنشاهی
برابر ۱۴۰۰ خورشیدی
