درهفته‌ها و ماه‌های اخیر بحث و گفتگوها در باره ساختار و طبیعت نظام سیاسی حاکم بر ایران و امکان اصلاحات بنیادی و ساختاری در این نظام در محافل روشنفکری و نزد کنشگران سیاسی داخل و خارج از کشور به نحو بی سابقه ای افزایش یافته است. بسیاری به نحو آشکار و پنهان این پرسش بنیادی را مطرح می کنند که آیا نظام اسلامی حاکم بر ایران قابل اصلاح است یا نیست؟ اگر نظام ظرفیت اصلاحات ندارد، تکلیف برای آنانی که خود را اپوزیسیون، چه در داخل و چه در خارج می دانند، مشخص است و خط مشی سیاسی این گروه‌ها و جناح‌ها به طور منطقی باید تلاش برای براندازی ساختار کنونی قدرت و ایجاد ساختار جدید سیاسی در کشور باشد.اما، در صورتیکه برخی گروه‌ها هنوز بر این باورند که نظام سیاسی حاکم را می توان اصلاح کرد و اعتقاد دارند که این نظام، ظرفیت تغییرات بنیادی را بر می تابد و می توان به تدریج نظم نوینی را در قالب کهنه و فرسوده نظام پدید آورد، این پرسش مطرح می شود که این اقدام چگونه می تواند به واقعیت بپیوندد و چگونه می توان مردمی را که طی بیست سال اخیر چشم به اصلاحات بنیادی در سیستم سیاسی کشور دوخته اند، امیدوار کرد؟
