مورخان نیایِ جمهوری بلاروس را «دوک نشین پوُلوُتْسک» می‌دانند که برای نخستین بار در قرن دهم میلادی از آن نام برده شده است. با حملۀ مغول در قرن سیزدهم و شکل‌گیریِ «اردویِ زرّین» دوک نشینِ پوُلوُتْسک جزئی از «دوک نشینِ بزرگ لیتوانی» شد. از ۱۵۶۹ با شکل‌گیری «جمهوری دو ملت» یا «اتحادیۀ مشترک المنافع لهستان- لیتوانی» بلاروس‌ها در دل این واحد بزرگِ سیاسی زیستند. از اواخر قرن ۱۸ بلاروس جزئی از قلمرو روسیه شد. در جنگ ناپلئون با روس‌ها در نزدیکی «رود بِرِزینا» در بلاروس هزاران تن از ارتش ناپلئون جان باختند و بسیاری نیز به اسارت درآمدند. امروز در زبان فرانسوی بِرِزینا «شکست فاجعه بار» معنی می‌دهد. در جنگ جهانی دوم نزدیک به ۲۵ درصد بلاروس‌ها کشته شدند و در حدود ۹۸ درصد میراث تاریخیِ آن سرزمین از میان رفت. بلاروس‌ها در ۲۷ ژوئیۀ ۱۹۹۰ اعلام «خودفرمانی» و در۲۵ اوت ۱۹۹۱ اعلام استقلال کردند. این جمهوری تنها کشور اروپایی است که در شورای اروپا حضور ندارد. از ۲۰ ژوئیۀ ۱۹۹۴ الکساندر لوکاشِنکوُ با «حسرتِ کمونیسم» بر آن کشور حکم می‌راند.
