خبر تلاش محمد نوری زاد برای خودکشی، که خوشبختانه به نتیجه نرسید، دل هر انسانی را به درد می آورد که نشان از بی رحمی و شقاوت مقامات حکومت دارد که برای حفظ رژیم خود، حاضرند به هر جنایتی دست بزنند.
نوری زاد از چند روز پیش هشدار داده بود که می خواهد خودکشی کند. علت این تصمیم، شرائط خود این تلاشگر سیاسی در زندان نبود. بلکه آن چه که وی را به خشم آورده و بی تاب ساخته، آزار و اذیتی است که رژیم نسبت به خانواده نوری زاد در پیش گرفته است.
این یکی از شیوه های بیرحمانه ای است که رژیم ایران از اتحاد شوروی، پیش از فروپاشی آن فرا گرفت و در طول زمان، آن را به صورت تکمیل تری علیه مردم ایران به کار می اندازد.
محمد نوری زاد، یک شخصیت شجاع و میهن دوست است، که با به خطر انداختن جان خود، به یک رشته افشاگری دست زد و با تهیه فیلم های کوتاه و مستند، از مظالم رژیم پرده برداشت و کلیپ ها را در رسانه های همگانی قرار داد و از محنت مردم ایران سخن گفت.
او همچنین یکی از امضا کنندگان طوماری بود که در آن از علی خامنه ای خواسته بود از رهبری ایران کناره گیری کند، زیرا شایستگی آن را ندارد و ایران زمین را به مصیبت و بلا کشانده است. تقریبا همه امضا کنندگان این طومار بازداشت و زندانی شده اند، زیرا در حکومتی که مرتبا از زبان ملت ایران سخن می گوید و خود را بیانگر خواسته های مردم می داند، شهروندان حق اظهار نظر ندارند.
در اوایل به قدرت رسیدن خمینی در ایران، هنگامی که یک چریک ایرلندی به نام بابی ساندز در زندان بریتانیا در اثر اعتصاب غذا جان داد، رژیم ایران بزرگترین کارزار تبلیغاتی را علیه بریتانیا و کشورهای غربی به راه انداخت و این رویداد را نشان قساوت قلب غربیان دانست.
رژیم ایران حتی نام خیابان چرچیل در تهران را به خیابان بابی ساندرز تغییر نام داد – و این در حالی که این پیکارگر ایرلندی، در کشتن شهروندان بریتانیایی دست داشته، ولی زندانیان سیاسی در ایران، خواهان آزادی هموطنان خویش هستند و از هرگونه خشونت دوری می کنند.
ولی در طول چهل سال اخیر، حکومت اسلامی صدها و حتی هزاران نفر از زندانیان سیاسی را بی رحمانه به قتل رسانده و آن ها را اعدام و یا تیرباران کرده است.
سازمان های حقوق بشر ایرانی به این جنایات رژیم اعتراض کرده و اکنون خواهان آزادی محمد نوری زاد هستند. ولی بعید است که رژیم به این خواسته گردن نهد.
