منشه امیر در گفتار کوتاه روز گذشته خود (سه شنبه) نوشته بود که شباهت دهشتناکی بین حکومت کمونیستی چین با حکومت اسلامی ایران وجود دارد و آن این که هر دو رژیم ادعا می کنند که موجودیت دو ملت چین و ایران مرهون و مدیون وجود حکومت است و اگر این حکومت نبود، مردمان چین و ایران نابود می شدند و یا در بدبختری و گرسنگی زندگی می کردند.
یادداشتی که امروز (چهارشنبه) به عنوان مقاله اساسی روزنامه کیهان تهران انتشار یافته، این ارزیابی را تائید می کند – زیرا نویسنده مقاله به نام کمال احمدی، ادعا می کند که اگر حکومت اسلامی در ایران به روی کار نمی آید مردم در بدبختی و نبود امنیت و سرکوب و فلاکت به سر می بردند و این ظهور حکومت اسلامی بود که ایرانیان را از این خطرات بزرگ نجات داد.
منشه امیر گفته بود که وقتی حکومت، خود را مالک مردم می داند، به خود حق می دهد که برخی مطالب را به آن ها بگوید و برخی دیگر را پنهانکاری کند و مردم را عددی نمی داند که همه چیز را با آنان در میان گذارد.
کمال احمدی، در تائید این نظریه، در روزنامه کیهان تهران می نویسد: «اگر انقلاب اسلامی در ایران رخ نمی داد، در خوشبین ترین حالت، کشور ما شرایطی نظیر وضعیت امروز مصر را داشت».
معلوم نیست که چرا این عضو هیات تحریریه کیهانِ تهران، کشور ایران را که سرشار از منابع طبیعی است با مصر که تنها ثروتش یک باریکه قابل کشت در دو طرف رود نیل می باشد مورد مقایسه قرار می دهد و ایران را به عنوان مثال با کره جنوبی مقایسه نمیکند که در سال های دهه شصت میلادی، هنگامی که برنامه انقلاب سفید آغاز شد، بسیار عقب مانده تر از ایران بود و امروز در ردیف پیشرفته ترین کشورهای دنیا قرار دارد. ثروت ملی ایران چندین برابر کره جنوبی است و ایرانیان، در هوش و دانش، بی تردید دست کمی از مردم کره جنوبی ندارند و شاید هم از آنان برتر باشند.
منشه امیر می گوید که همین احساس مالکیت بر مردم ایران، به سران رژیم این گستاخی جنایتکارانه را می دهد که در ظرف دو روز و نیم، حدود یک هزار و پانصد انسان ایرانی را با گلوله درو کنند. زیرا از دیدگاه رژیم ایران، که ملت را گله و خود را چوپان می داند، وقتی گوسفندی سرکشی می کند و نظم گله را به هم می زند، به آسانی می توان او را ازگله نیرون کشید.
کمال احمدی در پاسخ به این پرسش که اگر ملت موجودیت خود را به حکومت مدیون است، پس چرا امروز چنین بحران اقتصادی در کشور جریان دارد، ادعا کرده می نویسد: ریشۀ این بحران در دوران طاغوت است.
